Waarom de Roparun?
Na het overlijden van mijn moeder ten gevolge van alvleesklierkanker ben ik eens gaan nadenken hoe ik mijn bijdrage aan de maatschappij kan leveren ten aanzien van het wel en wee van kankerpatiënten. Enkele familieleden en een goede kennis hebben ook de lijdensweg van deze verschrikkelijk ziekte mee moeten maken. Het was niet makkelijk, maar uiteindelijk viel de keuze op de Roparun. Voornamelijk het motto van Stichting Roparun spreekt mij aan: “Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven”. De stichting zamelt geen geld in voor het onderzoek naar en genezing van kanker, maar kijkt verder. Hoe kunnen wij het leven dragelijker maken, niet alleen voor kankerpatiënten, ook voor hun familieleden.
Toevallig kom ik via via in november 2017 in contact met Team FL!NK. Het eerste wat men wil weten, is mijn tijd op de 10 kilometer (toch wel belangrijk omdat je op tijd binnen moet komen in Rotterdam). Op een avond mag ik op intake komen, want mijn drijfveren moeten ook duidelijk zijn. Na zo’n 5 tot 10 minuten heb ik al het gevoel, oké deze mensen hebben dezelfde motivatie als ik: “jezelf een weekend lang wegcijferen om kankerpatiënten (en hun familie) optimaal te ondersteunen in hun lijdensweg of genezing”. Het voelt alsof ik in een andere familie wordt opgenomen. Ook tijdens de kennismaking met de andere teamleden.
De voorbereiding
Dat lopen dat doen we wel even, dacht ik. Inderdaad het lopen, fietsen enzovoort doe je wel even. De voorbereidingen die er aan vooraf gaan, goh wat een organisatie is dat. Allerlei ideeën verzinnen om zoveel mogelijk geld in te zamelen. Enkele initiatieven:
- Collecteren bij winkel- en tuincentra
- Benefietdiner waar wij de bediening verzorgden
- Loten verkopen
- Spinning marathon
- Mini Roparun op scholen
- En vooral veel delen op social media om familie, vrienden, kennissen en collega’s te vragen of zij hun bijdrage willen leveren via de donatiemodule
Thuis kopen we uiteraard ook loten en sparen de kinderen het statiegeld. We doen met het team een looptraining en mini Roparun trainingen met busjes, fietsers en lopers (ook één keer in het donker).
De Roparun zelf
In de nacht van vrijdag 18 mei op zaterdag 19 mei vertrekken we met een volgeladen touringcar bus, 2 kleinere bussen die op de route mogen rijden, circa 13 fietsen, 26 teamleden, veel eten en drinken, 2 massagetafels en allerlei andere benodigdheden richting Hamburg. Zo rond 8:00 uur arriveren we in Hamburg. Het is nog vrij rustig op het terrein. Na het ontbijt loop ik een rondje over het terrein, dat is inmiddels een stuk voller. Wat een heerlijk gevoel om je tussen mensen te bevinden die allemaal hetzelfde doel voor ogen hebben!
Om 13:00 uur mogen we van start. De eerste lopers van ons team beginnen aan het eerste stuk van de estafette van zo’n ruim 556 kilometer. Wij laden alle spullen in en rijden naar het eerste wisselpunt. De adrenaline begint harder en harder door mijn lichaam te gieren. Het bevreemdt me dat ik er rustig onder blijf, maar dat zal voornamelijk ook met de spanning en concentratie te maken hebben.
Eindelijk mag ik van start en er valt een hoop spanning van mij af. In Duitsland leeft de Roparun (nog) niet zo erg als in Nederland, maar de medewerking van de Duitsers bij onze tussenstops is (soms) geweldig.
Tijdens het lopen in Bremen (Duitsland) in de avond/nacht komt er een stelletje naast mij fietsen en die vragen mij wat wij aan het doen zijn. Moet je nagaan je loopt en fietst met zo’n 7 personen midden in de nacht met lichtvesten aan in de stad Bremen. Ik vertel dit stelletje dat we hardlopen en fietsen van Hamburg naar Rotterdam om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor kankerpatiënten. Ze kunnen bijna niet geloven dat we dit doen en wensen ons heel veel succes.
Eenmaal in Nederland is er een moment dat ik nooit zal vergeten, de ontvangst in Almelo. Voordat we de stad in gaan mag je een persoonlijke boodschap achterlaten op het wegdek, tijdens de Roparun “de straat van bezinning”. Hier laat ik een boodschap achter voor mijn overleden moeder. Wat een emotie in het centrum van Almelo, wildvreemden die je een schouderklop geven omdat je deelneemt aan de Roparun. Dit is voor mij een moeilijk moment. Emotioneel heb ik het zwaar en geniet ik tegelijkertijd van het publiek dat er voor mij, mijn teamleden en andere Roparunners is.
Hoe dichter we bij Rotterdam komen, des te meer publiek staat er langs de kant van de route. Mijn gezin zie ik bij de laatste tussenstop in Leerdam. Het is fijn om ze even te zien en in mijn armen te kunnen sluiten, want alleen tijdens de rustperiodes kan ik ze updates sturen hoe het met mij gaat, zowel metaal als fysiek. Ze worden overigens tijdens het Roparun weekend ook op de hoogte gehouden door de teamcaptain. De aankomst in Rotterdam is overweldigend, wat een ontvangst en wat een ontlading van 3 dagen en 2 nachten bezig zijn met de Roparun.
De ervaring als ik er achteraf op terug kijk
Na afloop van de Roparun wordt mij gevraagd hoe ik het vond. Nou zeg, dat kost mij een paar tranen en ik kan maar een paar woorden uitbrengen: “Geweldig, emotie, mooi, volgend jaar weer, wat een ervaring”. Daar blijft het bij. Nu ik er weer over nadenk, komen deze woorden terug met één toevoeging. “Zolang ik het kan blijf ik lopen, maar mocht dat niet meer gaan dan probeer ik mezelf op een ander manier nuttig te maken voor de Roparun.” Want wat een mooie organisatie en wat een geweldig doel streven ze na.
In 2021 met een aantal enthousiaste mensen gestart met ons eigen team en vervolgens in 2022 onze eerste Roparun deelname volbracht. Maar mijn eerst ervaring wilde ik je niet onthouden.