Koen (loper)

Via de Facebookpagina kom ik samen met mijn collega, ook een Koen, in contact met een Roparun team. We mogen op ‘sollicitatie’ komen bij iemand van het team, ene Connie. Na ons werk rijden we samen naar het werk van Connie in Den Haag. We worden ontvangen door een vriendelijke dame die graag van ons hoort waarom we mee doen, maar ook vol passie verteld over alle Roparun ervaringen die ze heeft. Het is een ontzettend bevlogen en leuk gesprek en aan het einde is er maar één conclusie, Koen en Koen horen bij het team!

Direct worden wij bij alles betrokken, vergaderingen op de woensdag (eerst nog even online i.v.m. de geldende maatregelen, maar al snel fysiek), bij trainingen, sponsoren zoeken en materialen aanleveren. Wat een enorme organisatie zit hierachter! Gelukkig kunnen wij op onze eigen manier een steentje bijdragen. Het regelen van veel boodschappen via supermarkt Dirk, die dit met liefde voor ons sponsort, tenten om het kamp droog te houden want je weet maar nooit, en een sponsorloop op school met alle kinderen.

Bij de trainingen leren we de overige teamgenoten kennen. Al snel wordt duidelijk hoe saamhorig en gezellig dit team is. Iedereen kent elkaar op een bepaalde manier, maar ondanks dat niet iedereen elkaar al lange tijd kent zit de sfeer er enorm in tijdens de trainingen. Het wordt een soort van feestje in het busje, ondanks dat er serieus gerend wordt! Ook bij de vergaderingen waarbij alle acties, de route, de wisselpunten en andere zaken worden besproken, is ruimte voor een grap en veel lachen. Bij de laatste vergadering wordt de indeling van de loopteams bekend gemaakt. Koen en Koen zitten samen in een team, maar horen ook wie er verder allemaal in deze gezellige bus komen te zitten. Dit belooft veel goeds. Familie De Jong, Connie, als lopers, Marnix en Arthur in de bus, en Marcilla en Ingrid als fietsbegeleiders. Dit kan alleen maar goed gaan!

Al weken van tevoren begin ik op zolder met het verzamelen van mijn spullen. Van hoofdlamp tot 6 setjes kleding, van handdoeken, tot een extra setje veters. Langzaamaan ontstaat er een halve verhuizing thuis. Is dit allemaal echt nodig voor maar één weekend?

De week van de Roparun nadert. Advies was om deze gehele week zo rustig mogelijk aan te doen en vooral goed te slapen, want de ervaren lopers gaven al aan…. Slapen zit er nauwelijks in. Voor ons als Koenen een beetje lastig, deze week is de drukste week op school, de sportweek. Dagelijks zijn wij vanaf 06:45 uur het sportveld aan het opbouwen, hebben we sportdag en zijn wij pas rond 17:30 uur weer thuis. Kort geleden is mijn tweede zoontje geboren. De nachten zijn dus ook erg kort, dus dat gaat nog wat worden. In de laatste dagen voor de Roparun wordt de oudste thuis ook nog ziek. Als een vaatdoekje ligt hij in zijn bed, maar is hij veel wakker waardoor ik dat ook ben. Laten we zeggen dat ik alvast geoefend heb met de gebroken nachten van de Roparun!

Op de laatste twee dagen voor de start hebben we op school ook nog de mini Roparun. Alle kinderen van school rennen om de beurt met hun klas 5 minuten zo veel mogelijk rondjes om gezamenlijk de Roparun af te leggen. Allemaal hebben zij sponsoren gezocht om zo ook financieel te helpen voor het goede doel. De kinderen hebben zich enorm ingezet. Uiteindelijk wordt er ruim €1.250,00 euro opgehaald en is er zelfs meer dan 700 kilometer afgelegd door alle kinderen samen.

Dan is het zo ver, zaterdag 4 juni, de dag van de start. De spanning stijgt. Ik heb geregeld dat ik in de ochtend wordt afgezet bij de Erasmus universiteit, ons vertrekpunt. Als ik aankom staat een groot deel van het team al te wachten. De bussen zijn al bijna volledig ingeladen en ik voel de energie en het enthousiasme van iedereen. We begroeten elkaar allemaal vrolijk, maar de gezonde spanning straalt er vanaf. Wanneer het tijd is om te vertrekken, gaan de chauffeurs en hun navigators hun eigen busjes in, de rest van het team gaat de grote bus (basiskamp) in en vertrekken zo richting vliegbasis Twenthe, waar de start zal zijn.

Aangekomen op vliegbasis Twenthe lopen we gezamenlijk naar het startpunt. Wat een feest is het hier. Teams vertrekken om de 5 minuten, er is een DJ, er wordt gedanst, wat een sfeer. Ik koop nog een leuke zonnebril van de Roparun en loop hiermee heerlijk in de stralende zon. Is dit een voorbode voor het zonnige verloop van dit prachtige evenement?

Ook kom ik het team tegen van het werk van mijn vrouw. Zij doen al jaren mee en ik ben blij ze nog even gezien te hebben aangezien zij een stuk eerder vertrekken. Na het vertrek van dit team gaan wij met het hele team nog even een briefing doen. Onze voorzitter neemt het woord en geeft aan hoe verschrikkelijk trots hij is. Ik vind het prachtig om te zien maar vooral ook om te voelen hoeveel passie en saamhorigheid er in dit team zit. Als nieuweling heb ik geen moment het gevoel gehad er nog niet bij te horen. Maar ook de professionaliteit straalt er vanaf. Van het zoeken van de rustpunten die tot in detail op de kaart zijn gezet, onze professionele keuken op wielen, de masseurs die werkelijk alles mee hebben om het team in zijn kracht te houden, tot de bussen die gevuld zijn met alle spullen die nodig zijn. We zijn nog niet vertrokken, maar ook ik ben trots!

15:26 uur het is zo ver, onze Arie heeft de eer om te vertrekken. Met loopteam B, het loopteam waar ik in zit, staan we bij de start om Arie aan te moedigen en uit te waaien. De rest van loopteam A, waar Arie in zit, zit alvast in het loopbusje te wachten tot de start. Onder luid gejuich vertrekt Arie precies op tijd, we zijn begonnen! Eigenlijk voelt het heel goed. We zijn begonnen, maar wij hebben nog ongeveer 5 uur tot wij aan de beurt zijn. Rustig lopen we terug naar de bus waarna we naar het eerste basiskamp rijden. Hier aangekomen doet iedereen even rustig zijn ding. Er wordt door onze keukenprinsessen eten gemaakt, de masseuse neemt iedereen die dit nog nodig heeft even onder handen en de lopers en fietsers nemen nog even hun rust. De eigenaresse van de camping komt tot twee keer toe verse koffie brengen, wat dankbaar wordt genuttigd door het team. Als het eten bijna klaar is worden de borden gezocht. Ze moesten in een grijze krat zitten, hier hadden we ze zeker in gedaan, hoorden wij. Na de hele keuken ondersteboven gehaald te hebben, waren de borden nog niet gevonden. Gelukkig zat er een budgetwinkel in de buurt en Arthur en Marnix, chauffeur en navigator doen alvast een oefenritje op tempo om borden te regelen. In het basiskamp gaat ondertussen het gesprek door, waar kunnen die borden nou zijn? “Ik heb ze in de tas gedaan en toen in de krat“. “Heb jij ze niet in je tas gedaan?” “Volgens mij heb jij ze trouwens meegenomen“. Ondertussen wordt er uit kommetjes een heerlijke pasta gegeten. Uiteindelijk wordt door de penningmeester, een van de lopers van loopteam B, de bon gepakt. “Jullie hebben helemaal geen borden gekocht, ze staan niet op de bon”. Hahahahaha! Alles is tot in de puntjes geregeld, het enige wat we missen zijn borden. Prachtig hoe overtuigd iedereen was dat de borden er waren, ondanks dat ze niet eens gekocht zijn. Gelukkig kan iedereen er heel erg om lachen en zijn Marnix en Arthur snel terug met borden voor de rest van het weekend.

Na de maaltijd wordt het onze beurt. De bus wordt voor een laatste keer ingeladen en alle lopers en fietsers proppen zich in deze bus. We rijden naar het wisselpunt en onderweg zien we al veel teams. Ook ons eigen team, loopteam A, halen we in. We scheuren snel door waarna Arthur de bus behendig op een nette plaats aan de kant zet, ‘eventjes draait alsof het niets is’ en we klaar staan voor het overnemen van team A. Respect dat zij met dit warme weer hebben gelopen, want warm was het!

Na de beurt van Alexandra was het aan mij. In de verte kwam ze aanrennen en ik kon na het sein van Marnix uit de bus. Ik stond klaar op het fietspad. Alexandra tikte mij aan waarna ik het op een lopen zette. De fietsers moesten even wennen aan een ander tempo. Noem het jongheid, noem het enthousiasme, maar ik ging er voor!

Wat een adrenaline en kracht gaf dit zeg. Na 1500 meter mocht ik onze topper Connie alweer aantikken, die vervolgens ook als een speer ging. Zij ruilde zich in voor andere Koen die op zijn beurt Ed mocht aantikken. Hierna begon het rondje opnieuw. Met een ondergaande, oranje zon op de achtergrond, liepen wij het donker tegemoet. Wat een prachtig gezicht! We liepen gelijk op met een aantal andere teams die telkens terug kwamen. Wat een gezelligheid onderling! Na ongeveer 55 kilometer was het midden in de nacht tijd om weer af te wisselen met team A.

Wij gingen naar het basiskamp bij een camping. Na een lekkere tosti en heerlijke douche stonden de masseurs alweer voor ons klaar. Wat fijn dat iedere spil in het team zo klaar staat en zich volledig inzet voor zijn eigen rol. Zonder een van de spillen, komen we nooit tot het gezamenlijke einddoel, de finish. We doken de bus in en onze eerste ervaring van proberen te slapen in een rijdende touringcar werd een feit. Lepeltje-lepeltje met 12 mensen klinkt misschien romantisch, maar in een rijdende bus is dit toch wat ongemakkelijk 😉

Na het aankomen op het nieuwe basiskamp val je vervolgens nog een kwartiertje in slaap voor het weer gedaan is met de rust. ‘Jongens opstaan, we moeten over 20 minuten weg!’. Wat? 20 minuten? Shit, aankleden, eten, klaarmaken, tas vullen we moeten weg! We spurten naar de bus, springen er allemaal in en begeven ons naar het nieuwe wisselpunt. Team A heeft de hele nacht doorgelopen, in het donker. Wij hadden het geluk weer vanuit het donker langzaam de zonsopgang tegemoet te lopen. Weer geluk, want dit leverde echt prachtige plaatjes op. Ondertussen bleef het enorm gezellig in de bus. De muziek stond aan en, we dansten op de achterbanken en soms ging zelfs de box mee naar buiten om polonaises te lopen langs het parcours, wachtend op het aantikken van de voorgaande loper. De sfeer zat er in! Ook kwamen we het team van mijn vrouw haar werk tegen, in Venray. Het toeval wil dat ik hen zelf tegen mocht komen en mocht inhalen. Al lopend hebben we even gekletst, foto’s voor het thuisfront gemaakt en elkaar succes gewenst.

Na onze nieuwe aflossing door team A, kwamen we weer in hetzelfde riedeltje. Eten, douchen, masseren en slapen in de bus. Dit keer was het weer een nieuwe locatie, bij een jongerenvereniging, waar we ook lekker konden douchen en de ruimte hadden om rustig aan te doen. Waar we met zon de touringcar in gingen, werden we wakker in de stromende regen. Zonder besef van tijd, dat raak je nou eenmaal kwijt met dit rare dagritme, weer snel op want we moeten zo weg! De sportschool waar we ondertussen stonden als basiskamp had van alles voor ons geregeld, van broodjes tot bedden. Wat top! Helaas te kort gebruik van kunnen maken want het was weer onze beurt om team A af te lossen.

In de stromende regen stond ik te wachten, want het was mijn beurt om team A te ontvangen. We waren ondertussen van fietser gewisseld, bepakt in regenpakken. Het regende ondertussen zo hard dat binnen 10 seconden letterlijk álles nat was. Adrie van team A kon gelukkig snel naar binnen en wij namen het over. Met mooie doorkomsten als Eindhoven en andere plekken waar ondanks de regen mensen buiten staan te klappen en aanmoedigen krijg je weer stoten adrenaline. Waar je de eerste 1500 meter nog om alle plassen heen probeert te lopen, ga je vanaf de tweede 1500 meter dwars door de diepe plassen. Door de aanhoudende wolkbreuk (code geel) was je toch al nat en natter kon je echt niet meer worden.

Zelfs de regenjassen van de fietsers hielden het niet meer vol… De putdeksels kwamen omhoog, maar we moesten door. Opgeven was geen optie. Na verloop van tijd werd het iets kouder, je kleding is nat, maar we hielden met het gehele team de moed erin door te zingen, dansen en elkaar aan te moedigen. Wat een kracht hadden we met z’n allen. Groots respect voor allen, ja ook voor Arthur de chauffeur. Want ook al vind jij dat je amper nat werd terwijl de rest dit wel deed, jij moest ons wel veilig door dit regelrechte noodweer heen krijgen! De fietsers, wauw…. Marcilla en Thea… 5 uur lang in de stromende regen, zonder klagen. Jullie zijn toppers!! ‘Gelukkig’ kwam het einde van onze shift weer in zicht en werden we bij een voetbalclub afgelost door team A.

Eindelijk konden die natte, koude kleren uit. Omkleden had tussendoor telkens geen zin, nat werd je toch wel weer, maar nu konden we gelukkig even onder een warme douche. We konden douchen in de kleedkamers waar prullenbakken voor waren gezet. Thea, we weten nog steeds niet in welke kleedkamer jij bent geweest, maar je had heerlijk gedoucht! In de bestuurskamer van de vereniging was heerlijk voor ons gekookt en werd het eten opgediend (op borden!!!). Snel de bus in en proberen te slapen want de vermoeidheid was ondertussen toegeslagen.

We reden naar het volgende basiskamp, een camping waar we tegen de avond aankwamen. Na een ‘ontbijtje in de avond’ en een massage in de bus was het onze beurt om de nacht door te pakken. In het donker namen we team A over waarna wij enorme stukken door het donker ploegden. Wat een prachtig gezicht. Ieder teamlid van ieder team draagt de verplichte veiligheidsvestjes met lichtjes. Lange slierten van rode lampjes verlichten het parcours. Ondanks de hier en daar verdwaalde regenbui knalden we door. Midden in de nacht hadden wij verschillende doorkomsten waar ontzettend veel mensen ons aanmoedigden, feestvierden en genoten van alles. 02:00 uur ’s nachts, 04:30 uur ’s nachts, hoe laat ook, er stonden mensen langs de kant te klappen, juichen, te dansen, drankjes en eten te serveren, ook voor de teams die langskwamen. Wat een sfeer. Dit geeft een enorme boost om door te gaan, ondanks de vermoeidheid. De dorpjes waar je doorheen komt en iedereen je feestelijk onthaalt maakt dat dit evenement echt met iedereen gedaan wordt, niet alleen de teams. Prachtig!

Na weer een lange, intensieve shift worden we overgenomen door team A. Ik merk dat de vermoeidheid nu ook echt begint toe te slaan bij het team. Het zit hem niet zo zeer in het lichaam dat het niet meer volhoudt, maar te weinig slaap zorgt ervoor dat het zwaarder wordt. Ondanks dat wij onderweg naar het basiskamp nog door een ‘doorkomst dorp’ rijden waar feest gevierd wordt en we worden aangemoedigd, vallen we half in slaap onderweg naar het basiskamp.

Dit keer duiken we na een snelle hap zelfs zonder massages of een douche in de bus om te slapen. Dat zal niet zo best geroken hebben… Na ongeveer 1,5 uur (ja, dit keer lukte het gewoon om 1,5 uur te slapen!!) worden we gewekt. We ontbijten, breken het basiskamp af en worden nog even staand gemasseerd, en vertrekken voor de laatste keer naar een wisselpunt. Het laatste stuk wordt een run-bike-run omdat de busjes niet meer bij het parcours mogen komen.

Connie mag weer starten en ze moet direct een brug op met een lange aanloop. Onlangs dat de nodige kilometers al in de benen zitten, pakt onze bikkel ook dit obstakel waarna we weer van voren af aan beginnen met het doordraaien. Dit keer duiken we dus alleen niet meer de bus in, maar nemen we elkaars fiets over. We komen steeds meer ‘doorkomst dorpen’ tegen waar we onthaald worden, worden toegejuicht en waar letterlijk wordt gefeest. Een van die plaatsen is het mooie Oud-Beijerland waar letterlijk alles uit de kast is getrokken. We gaan dit laatste stuk van regen naar zonneschijn en andersom, maar we houden de moed erin, de finish komt in zicht. Alexandra pakt nog even de Heinenoordtunnel in haar eentje, ongelooflijk!! We komen uiteindelijk in Rotterdam en op elke straathoek staat ondertussen een verkeersregelaar. We komen dus in de buurt, dit geeft vertrouwen. We blijven elkaar om de beurt aantikken en ik loop een stuk langs De Kuip. Vlak voor de finish wordt het stokje overgegeven aan Alexandra, die het einde naar de tijdfinish, vlak voor de Erasmusbrug, mag neerzetten. WE ZIJN ER!!! Vermoeid maar zo trots vliegen we elkaar om de nek. We lopen het laatste stukje over de Erasmusbrug. Alles kan rustig aan, we zijn al gefinisht. We lopen rustig de rest van het gehele team tegemoet, die staan te wachten bij het Maritiem museum. Wat volgt is een emotioneel maar vooral trots weerzien met het gehele team. We zijn voor het eerst sinds het vertrek van vliegbasis Twenthe weer volledig. Zonder iemand in het team, hadden we dit nooit gered. Wat een kanjers. Uiteindelijk lopen we trots in colonne over de officiële finish waar ondanks de aanhoudende harde regen veel mensen staan te klappen en juichen. Die regen, boeit niet meer, het is niets vergeleken met wat we onderweg al gehad hebben. Als trotse groep staan we op de foto, we zijn er!

Dit prachtige avontuur zal ik voor altijd meedragen, maar ik ben zeker van plan om volgend jaar een nieuw avontuur te schrijven!
Koen

Wil je meer foto’s zien van onze Roparun in 2022? Klik hier!